De interesse in kinderen en hun ontwikkeling zat er dus al vroeg in. Voornamelijk als er uitdagingen zijn in de ontwikkeling en hoe ik daarbij als orthopedagoog kan helpen spreekt me aan. Specifiek vind ik het stukje diagnostiek erg leuk, omdat je een soort puzzel gaat maken: wat zijn de problemen waar het kind tegenaan loopt, waar komt het vandaan en wat kunnen we eraan doen om daar verbetering in aan te brengen, zodat het kind zich optimaal kan ontwikkelen? Kortom, het in een casus ‘duiken’ en uiteindelijk komen tot aanknopingspunten voor hulpverlening is iets wat mij ontzettend boeit.

Ik houd me voornamelijk bezig met diagnostiek en behandeling van lichte tot matig ernstige psychische klachten. Je kan denken aan depressie, angststoornissen, ADHD, trauma gerelateerde stoornissen (PTSS), somatisch-symptoomstoornissen en milde persoonlijkheidsproblemen.

Als Orthopedagoog denk ik dat je vooral moet vertrouwen op de kennis die je hebt. In het begin van mijn carrière vond ik het bijvoorbeeld wel eens spannend om ouders adviezen te geven met betrekking tot hun kind. Ik merkte echter al snel dat ik door mijn studie veel meer wist dan ik dacht en dat ouders mij altijd serieus namen.

Door genoeg ontspanmomenten in te plannen ben ik bewust bezig met mijn eigen mentale gezondheid. Juist als ik druk ben. Soms merk ik dat ik na een hectische werkdag thuiskom en eigenlijk alleen nog maar op de bank een serie wil kijken. Soms is dat goed en geef ik er aan toe, andere keren zet ik mezelf er toch even toe een wandeling te maken. Dat geeft rust in mijn hoofd. Ook heb ik elke week een dansles, waar ik al mijn energie in kwijt kan!